سرامیک های حیوانی زنده تر از سایر سرامیک ها هستند. بیشتر این آثار سرامیکی عمدتاً اشیای کوچک هستند و این شکل کار به زندگی مردم باستان نزدیک‌تر است و آثار را زنده‌تر و ارزشمندتر می‌کند. سرامیک های حیوانی در دوران سلسله های تانگ و سونگ به سرعت توسعه یافت و وارد خانه های مردم شد.
کهن الگوی حیوانی به منبع الهام در فرآیند ساخت مجسمه های سرامیکی حیوانی اشاره دارد که می توان آن را به چهار نوع حیوانات اهلی، حیوانات وحشی، حیوانات تصعید شده و حیوانات اساطیری تقسیم کرد. طبق سوابق موجود در «راهنمای چینی»، طبقه بندی سرامیک های حیوانی تقریباً به چهار نوع فوق تقسیم می شود که حیوانات اهلی و حیوانات افسانه ای رایج ترین آنها هستند. در این میان، حیوانات اهلی عمدتاً حیوانات اهلی هستند که توسط مردم پرورش می‌یابند، مانند مرغ، اردک، غاز، سگ، خوک و غیره. در طراحی شکل حیوانات افسانه‌ای، این میل مردم برای زندگی بهتر و اشتیاق برای روئی فرخنده را نشان می‌دهد.
